Wederopstanding

Gisteren, lieve mensen, was ik alleen in de wereld en die eenzaamheid was meedogenloos als de dood. Ik was als een bloem in de schaduw van een machtige rots, het leven was zich niet van mij bewust en ik was mij niet bewust van het leven. Nu is mijn ziel ontwaakt. Alles staat in een ander licht.

Gisteren was de aanraking van de dartele bries ruw en waren de zonnestralen zwak, mist verhulde het gelaat van de aarde en de golven van de zee gingen als razenden te keer.

Ik keek om me heen en zag slechts mijzelf wanhopig naast me staan. De schaduwen van de duisternis rezen en daalden om mij heen als aasgieren.

Nu is de lucht sereen, de natuur baadt in licht, de golven zijn bedaard en de wolken verdreven. Waar ik ook kijk, zie ik de geheimen van het leven voor me liggen als een open boek.

Gisteren was ik als een woord zonder stem in het hart van de nacht, nu ben ik een vrolijk lied op de lippen van de tijd.

Die geschiedde in een oogwenk en kreeg gestalte door een blik, een woord, een zucht en een handdruk.

Op dat ogenblik, lieve mensen, vermengde het doffe verleden van mijn ziel zich met de hoop op de toekomst, als een witte roos die uit het hart van de donkere aarde opstijgt naar het daglicht.

Lang was de nacht, maar nu gloort de dageraad, het wordt weldra dag. De adem van herinneringen vullen het zwerk en vermengen zich met de ether. Mijn leven was een droef verhaal, maar nu vloeit het over van vreugde, want het vertrouwen in de toekomst omhelst mijn ziel.