Spoor

Een dag waarop ik vergeet hoe

te buigen. Geen wind buigt het riet luttel

geruis in de lucht, niets dat me dwingt.

Dwalend bezie ik wat onder

onzichtbaar gesternte zich voordoet

dompel mijn huid in water en laat mij

over een later niet uit: te veel nu

in het hoofd om bezig te zijn

met ooit en misschien, het grote

gebeuren duld ik niet in dit trage

bewegen. De weg naar de avond is

vluchtig, van kilte weet ik genoeg, weet

grondig waartoe ik behoor loop

niet zomaar verloren: een oormerk

houdt mijn geheugen messcherp.