Ramen

Mijn hart heeft ramen op het oosten

het ochtendlicht kan ik wel aan

de middagzon is mij te hel.

En hels is ook het avondrood

dat tranen stil doet vloeien uit

een wond die inwaarts opent

naar buiten als een kluis zich sluit.

Maar achter-onderin heb ik een deurtje

waardoor ik soms, heel stiekem als ik kan

drie stappen doe naar buiten

met wankelende kuiten de aarde weer beproef.

En ook mijn ziel die half gestorven

opnieuw geboren wordt

trekt aarzelend op kousenvoeten

haar stoute schoenen aan.