Opeens is het er...

Soms zie je er iets van.

Zo hier en daar een nieuw begin,

klein en kwetsbaar

als de eerste puntjes

van een jonge plant

die uit de aarde komt.

Een klein begin van vrede,

iemand die belangeloos

iets voor een ander doet.

Mensen die elkaar de ruimte gunnen.

Soms zie je er iets van,

maar soms ook niet.

Al die goede bedoelingen

die uitlopen op een fiasco.

al die mooie initiatieven

waarvan je nets meer hoort.

Het is afwachten ...

afwachten, zoals bij zaad

dat je zaait in de aarde.

Je ziet het niet en toch

ontkiemt het ondergronds.

Plotseling komt het op.

Toch maar zaaien dus,

korrels vrede, korrels liefde.

Tot de aarde openbarst

en je verrast ontdekt

dat je toch iets ziet

van het koninkrijk van God.