Naar Vasalis .... Sotto Voce

"En niet het snijden doet zo'n pijn,

maar het afgesneden zijn."

Maar nu, na haar dood, ben ik niemands zoon.

Ik belde mijn moeder om allerlei kleine dingen.

Kwam ik iemand tegen met dezelfde achternaam dan belde ik haar.

Zij was een soort archief.

Ook al is het feitelijk niet zo belangrijk om te weten of een volstrekt onbekende in de verte familie is.

Maar het idee dat ik nu afgesneden ben van mijn verleden maakt mij triest.

Mijn moeder was het geheugen van mijn verleden,

iemand die mijn voorouders kende,

die mij als een kind kende.

Wie kan ik nu bellen om daarnaar te vragen?