Ergens zijn we nog dezelfde

Als ik nu niet langs kan komen

blijf je me dan wel vragen?

En als ik in een rolstoel zit

blijf je dan gewoon tegen me praten?

Als de woorden in mijn hoofd mijn mond

niet meer zo makkelijk verlaten,

heb dan wat geduld met mij,

alles gaat wat trager.

Al zijn er ook dagen dat je weinig merkt,

want soms kan ik de wereld aan

en soms ben ik beperkt.

Ik snap dat jij niet alles snapt

en dat hoeft ook niet.

Maar ik hoop dat jij nog altijd

de mens achter mijn ziekte ziet.

Want alles in nu anders

en toch gewoon hetzelfde.

Ik heb nog steeds mijn dromen

en wil zo graag vertellen;

dat alles wat er niet meer is.

 Mij pijn doet en verdriet.

Maar ik heb mijn kader aangepast,

waardoor ik nu veel meer geniet.