Fragment Ingmar Heytze

Een van de weinige dingen die ik nu zeker weet over fobieën is dat je ze met een tomeloze energie in stand kunt houden of ze bijna met een vingerknip oplossen - en dat je daarbij zelf het verschil niet ziet tussen zinvol en zinloos gedrag. Ik heb jarenlang als een leeuw tegen mijn angsten gevochten, maar ik kwam er nauwelijks verder mee, omdat ik kennelijk op de verkeerde manier aan het vechten was - tegen mezelf in plaats van tegen mijn angst. Bovendien dacht ik dat het probleem was dat ik niet kon reizen. Dat was een grote fout.

Het probleem met fobieën is niet gelegen in de beperkingen die je jezelf oplegt, hoe vervelend en, vooral voor de buitenwereld, lachwekkend die beperkingen ook kunnen zijn. Uiteindelijk leeft iedereen binnen zekere beperkingen, al was het maar het gegeven dat je op een onzeker moment doodgaat en in de tussentijd waarschijnlijk alleen deze ene planeet te zien krijgt. Het probleem is zelfs niet dat je jezelf onnodige beperkingen oplegt; iedereen legt zichzelf, bewust of onbewust, beperkingen op. Het enige, maar dan ook echt het enige werkelijk problematische van een fobie is dat je je niet vrij voelt binnen die beperkingen. Iemand die zichzelf opsluit op zijn kamer is voor mij geen fobicus - dat wordt-ie pas op het moment dat-ie eruit wil, maar dat niet durft. Het probleem is niet dat ik niet kon reizen, ook al was dat op zichzelf vervelend, maar dat ik me niet vrij voelde om te doen wat ik wilde, en die vrijheid heb ik nu wél veroverd. Daarom beschouw ik mezelf ook als genezen. Toen dit jaar mijn toeristenkaart was verlopen, heb ik een volwaardig paspoort aangevraagd. Of er ooit een stempel in komt weet ik niet, maar het lijkt me niet uitgesloten.

Het geeft te denken: had ik dat allemaal niet eerder kunnen verzinnen? Misschien wel. Aan de andere kant moet je er ook maar net klaar voor zijn. Misschien was al het gehannes van de afgelopen jaren wel nodig om deze oplossing te kunnen vinden. Misschien wilde ik er eerder gewoon niet hard genoeg van af. Het zou allemaal kunnen, maar het maakt geen donder uit. Eerlijk gezegd weet ik helemaal niet zo goed hoe ik ervan af ben gekomen. Iets ouder worden hielp, denk ik. Fietsen helpt. En die paar biertjes met Bram Bakker had ik kennelijk even nodig, net als een handvol coachingsessies. Het heeft geen enkele zin om iemand aan te raden hetzelfde te doen. Dit werkte voor mij. Ik zou een ander niet eens de garantie tot de voordeur geven.